"Ważna dla poznaniaków inwestycja zakończona" Zaśnieżone pola między ulicą Zamenhofa i Osiedlem Lecha, rozcina długi rząd słupów trakcyjnych budowanej nowej trasy tramwajowej. To już ostatnie dni wytężonej pracy budowniczych. Główny ciężar prac dźwigają w tej chwili pracownicy naszego Działu Głównego Energetyka. Trwają końcowe roboty kablowe oraz przy podwieszaniu sieci jezdnej.
 30 lat temu na Winiary jeździł nocny tramwaj, a w bruku ul. Wołyńskiej i Winiarskiej znajdował się pojedynczy tor, na którym ruch prowadzony był w obu kierunkach. Trasa Winiarska powstała jako "zastępcze" połączenie Piątkowa z centrum miasta, które stworzono, kiedy okazało się, że nie dojdzie do uruchomienia PST. 8 lutego 2010 r. minęło 30 lat od czasu przekazania tego odcinka do eksploatacji, dlatego w rocznicę MPK Poznań Sp. z o.o. i KMPS zaprosiły pasażerów w podróż historyczną trasą.
 6 marca 1898 roku w Poznaniu uruchomiono tramwaj elektryczny. Wcześniej po mieście kursowały tramwaje konne i istniały tylko dwie linie: z dworca kolejowego na Ostrów Tumski oraz od Bramy Wildeckiej (koniec ulicy Półwiejskiej) do jeszcze podmiejskiej wówczas gminy Jeżyce (przez ul. Wrocławską, Stary Rynek i Paderewskiego), które zamiast numerami, oznaczane były… kolorami.
 W czasie II wojny światowej i walk o Poznań, ucierpiała nie tylko infrastruktura Poznańskiej Kolei Elektrycznej, ale też obiekty i konstrukcje w mieście. Most Teatralny służył jedynie pieszym, ponieważ wysadzony przez Niemców, odkształcił się i zwiesił nad wąwozem kolejowym. Most Uniwersytecki został zburzony. Jedynie Most Dworcowy trzymał się wytrwale – pociski uszkodziły tylko jego podpory. Z podkładów kolejowych zbudowano nowe filary i wzmocniono dotychczasowe. W dzień wyzwolenia, 8 maja 1945 właśnie tędy ruszyła nowa linia – 7.
 W kłębach kurzu znikają kolejne budynki zajezdni, która w 1956 roku była cichym świadkiem poznańskich wydarzeń czerwcowych. Pracownicy MPK już 26 czerwca chcieli rozpocząć strajk w proteście przeciwko nieustannie pogarszającym się warunkom bytowym. Wjazd na Gajową zastawili wtedy tramwajami obleczonymi w transparenty. Ze względu na zdecydowaną reakcję kierownictwa firmy, zrezygnowali z dalszych działań. Nie sposób było jednak bezczynnie czekać, kiedy dwa dni później na ulicę wyszli pracownicy fabryki H. Cegielskiego…
 Który z mieszkańców Jeżyc nie kojarzy okolicy ul. Słowackiego, Reja i Sienkiewicza z muzyką? Przez ponad pół wieku popołudniami próby odbywała tu Orkiestra Miasta Poznania przy MPK Poznań Sp. z o.o. Niektórzy Poznaniacy kojarzą to miejsce z kinem Amarant. Nie wszyscy jednak wiedzą, że wcześniej była tu także Szkoła Robót Ręcznych oraz biblioteka. Dom Tramwajarza istnieje przy ul. Słowackiego niemal 90 lat. Został zbudowany jako jeden z budynków mieszkalnych dla pracowników Poznańskiej Kolei Elektrycznej. Nie został jednak zwyczajną kamienicą – był miejscem spotkań rodzin tramwajarzy.
 Kiedy w Poznaniu pojawiły się tramwaje typu N, były tak nowoczesne, że zaszła konieczność zmodernizowania całej infrastruktury sieciowej i pozostałych wagonów eksploatowanych już przez przedsiębiorstwo. Bardziej od czerwonego, preferowały tradycyjną zieleń, ale z chęcią poddawały się ulepszeniom, dzięki czemu Poznań wyprzedził Kraków w kwestii modernizacji tego typu wozu. eNki woziły Poznaniaków przez ponad 4 dekady, a w końcu – dokładnie w grudniu 1992 roku – zakończyły swą służbę w ruchu liniowym. Zapraszamy w historyczną podróż sentymentalną!
 Choć największa partia Ikarusów zasiliła tabor WPK Poznań pod koniec 1981 roku, tak naprawdę nie był to pierwszy model pojazdu tej firmy, eksploatowany w naszym przedsiębiorstwie. W 1957 i 1958 roku na liniach miejskich kursowało już bowiem 10 wozów typu Ikarus 60.
 Trasa tramwajowa przez most Św. Rocha była jedną z ważniejszych inwestycji, związanych z komunikacją tramwajową, od czasu budowy trasy PST. Jej pomysł powstał zresztą w czasach, kiedy zaczynano prace projektowe Poznańskiego Szybkiego Tramwaju, czyli już w latach 70-tych ubiegłego wieku. Aby stworzyć nową trasę, trzeba było zbudować solidną przeprawę przez rzekę. Konstrukcja musiała bowiem utrzymać ciężar bimb, a istniejący w tym miejscu most już się do tego nie nadawał. Po ponad półwiecznej służbie między ulicami Mostową/Grobla a Kórnicką, dotychczasowy „święty Roch” musiał więc usunąć się w cień.
 Trasę Hetmańską, łączącą ul. Głogowską z ul. 28 Czerwca ’56 (dawniej: Dzierżyńskiego) i dalej biegnącą w kierunku ronda Starołęka, otwarto na początku 1973 roku. Ułatwiła ona tym samym szybki przejazd od Grunwaldu, przez ul. Reymonta na Wildę i Dębiec. Wsparta na dwóch wiaduktach i moście, służyła do 2006 roku, kiedy to jedną z przepraw – nad ul. Dolna Wilda – trzeba było gruntownie przebudować. Tramwaje zniknęły z ul. Hetmańskiej (na odcinku między ul. 28 czerwca ’56 a rondem Starołęka) na prawie rok. 17 października 2007 nowy wiadukt został ponownie całkowicie oddany dla kierowców. Zobacz zdjęcia.
 Po zakończeniu II wojny światowej, rozpoczęło się mozolne odbudowywanie zniszczonych tras, a także tworzenie nowych połączeń. Aby bimby mogły omijać Stary Rynek 31 maja 1947 roku powstało torowisko w ciągu ul. Zielonej. Ruszyły tamtędy dwie linie: 5, łącząca Górczyn z Garbarami/Rzeźnia oraz 8, która z Ogrodu Botanicznego docierała w to samo miejsce co 5.
 W 1929 roku, z okazji 10-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości, zorganizowano Powszechną Wystawę Krajową. Prezentowała ona dorobek gospodarczy, kulturalny, naukowy i polityczny kraju, który na mapie Europy widniał krótko, bo zaledwie dekadę, po okresie niemal 150 lat politycznego niebytu. Była to jedyna do dziś (!) tak potężna wystawa – zajęła 65 hektarów, czyli trzy razy więcej powierzchni niż współczesne Międzynarodowe Targi Poznańskie, a przez 138 dni wystawę odwiedziło 4,5 miliona osób z całego świata. Aby przygotować się do tak rozległego logistycznie przedsięwzięcia, budowano nie tylko dodatkowe obiekty, ale i trasy tramwajowe.
 Na początku XX wieku Sołacz był ekskluzywną dzielnicą willową dla bogatszych urzędników. W jej centrum znajdował się duży park, wzdłuż którego wytyczono projekt nowej trasy tramwajowej ulicami Rheinbabena (Małopolska), al. Bismarcka (al. Wielkopolska) i dalej Ceglaną (Pułaskiego), przez Buddego do Mostu Teatralnego. Prace ruszyły w 1912 roku. Odcinek wzdłuż al. Rheinbabena do pl. Huggenberga (pl. Spiski) był pierwszym wydzielonym torowiskiem, wyznaczonym poza jezdnią. W październiku 1913 r. nowym szlakiem ruszyła linia 9: RYNEK WILDECKI – Bittera – Colomba – Most Dworcowy – Głogowska – Buddego – MOST TEATRALNY, przedłużona do Sołacza. Po I wojnie światowej przystąpiono do przedłużenia linii przez Małopolską, Wołyńską, Sołacką (Wojska Polskiego) i Golęcińską (Wojska Polskiego) do koszar na Golęcinie.
 W drugiej połowie 1952 roku otwarto trasę tramwajową przez most Marchlewskiego (Królowej Jadwigi) na rondo Rataje. Przystanek końcowy zlokalizowany był na środku ronda, a jadąc dalej ul. Krzywoustego w kierunku ul. Pleszewskiej, znajdowały się tory odstawcze dla wagonów. Na początku lat 60-tych w godzinach szczytu doczepiano do składów dodatkowe wagony. W pozostałych godzinach odstawiano je m.in. na Rataje lub do zajezdni.
Zapraszamy do obejrzenia filmu ze zbiorów Repozytorium Cyfrowego Filmoteki Narodowej:
|
|
Linie tramwajowe
Autobus "Za tramwaj"
Linie autobusowe
Linie autobusowe nocne
Linie turystyczne
